Helaas zorgde het beroerde weer ervoor dat de opkomst gedurende de 32e fly-in flink tegenviel. Vrijdag waren er al wat toestellen gearriveerd, zaterdag groeide dat
aan tot ongeveer 40 stuks en omdat het weer zondag wat verbeterde, kon men nog eens ongeveer 60 vliegtuigen verwelkomen.
Omdat het in Duitsland erg slecht weer was zondagmiddag, bleven de Miles en een aantal Duitse toestellen op Diest steken en vertrokken op een andere dag. Bölkow Junior G-ECGO had te kampen met motorproblemen en bleef samen met de G-ATTR nog langer staan op Diest en vertrok pas op donderdag de 20e, net als
de D-EHAC.

Op het vliegveld van Keiheuvel stonden zondagavond ook nog Bellanca Citabria D-EHPH en Great Lakes PH-GLT, die eerst niet op Diest geraakt waren en nadien niet terug naar Duitsland konden.

Ondanks de wat mindere opkomst, was de kwaliteit meer dan goed! Tot de hoogtepunten behoorden de uit 1936 stammende Miles Whitney Straight, twee CERVA
Guépards, de in België thuis horende en in Monaco ingeschreven PZL-104 Wilga 35A, de Franse Stinson die tijdens een fikse regenbui landde en natuurlijk de in
Gambia ingeschreven Cessna 180, die van een Zwitserse eigenaar is.
Laten we ook niet vergeten om het viertal Austers te vermelden, waarvan de G-AHAM in België gestationeerd is. Na jaren van afwezigheid kwam Harvard G-BRLV
weer eens opdagen en er kwamen ook twee T-28’s (waarvan er maar één landde) langs.
De Belgische Luchtmacht toonde niet alleen de bekende rondreizende F-16, maar ook de nieuwe NHI NH90 TTH helikopter, waar het publiek in mocht.
 

We gaan even wat nader in op enkele types:
 


De zeldzaamste bezoeker aan de fly-in was deze uit 1936 stammende Miles M.11A Whitney Straight G-AERV, de enige nog vliegwaardige van de 50 gebouwde exemplaren. (Henk Wadman, 15 augustus 2015)

Allereerst de unieke Miles M.11A Whitney Straight G-AERV uit 1936. Dit toestel werd in de jaren dertig ontworpen door Fred & George Miles in samenwerking met
Grand Prix coureur en eigenaar van enkele vliegscholen Whitney Straight. Men had als doel een comfortabele tweezitter op de markt te brengen met een gesloten
cockpit, waarin vlieger en passagier naast elkaar konden zitten. De meeste vliegtuigen hadden destijds nog een open cockpit en de zitplaatsen achter elkaar. De
constructie bestond voor het grootste deel uit hout en als motor diende een De Havilland Gipsy Major I, die 130pk leverde. Opvallende vernieuwing in die tijd was het
uit één stuk bestaande windscreen zonder spijlen.

Het prototype vloog voor het eerst op 14 mei 1936 en toen de productie in 1937 stopte, waren er 50 exemplaren gebouwd. Ten tijde van de Tweede Wereldoorlog
werden er 23 gebruikt door de Royal Air Force als verbindingsvliegtuig en er kwam zelfs een exemplaar terecht in Egypte en eentje in India. De Fleet Air Arm had er
ook nog eentje in dienst van 1940 tot en met 1943 en drie kwamen terecht bij de Royal New Zealand Air Force. De Miles op Diest vloog tijdens de oorlog met het
militaire serial EM999.

Helaas zijn er nog maar weinig Whitney Straights bewaard gebleven en ze zijn allemaal van het model M.11A; van de M.11B en M.11C, die beide een andere motor
hadden, werd slecht één exemplaar gebouwd. De laatste M.11A die van de productielijn liep, bevindt zich in Canada in het Reynolds Aviation Museum te Wetaskiwin,
Alberta en staat in militaire kleuren als CF-FGK (c/n. 509) tentoongesteld.  Er staan er nog twee ingeschreven in het Britse register: de G-AERV (c/n. 307) en de
G-AEUJ (c/n. 313) die in opslag staat.
 

In Nederland hebben we nooit een M.11A gehad, daarentegen telde het Belgische register er twee: OO-UMK (c/n. 306) en de OO-ZUT (c/n. 343), die eind jaren dertig
slechts kort ingeschreven waren.

Voor het eerst verscheen een PZL-104 Wilga 35A op Schaffen. Meer dan 1.000 exemplaren werden er tussen 1962 en 2006 gebouwd van dit Poolse ontwerp dat
over uitstekende STOL eigenschappen beschikt.

Op 24 april 1962 maakte de eerste Wilga Mark 1 haar eerste vlucht, uitgerust met een Poolse PZL WN-6RB boxermotor van 190pk. Het toestel werd gemaakt in de
fabriek van PZL Warzwawa-Okęcie en de Wilga was ontworpen als een robuust vliegtuig dat ingezet kon worden voor allerlei doeleinden, waar onder het droppen van
parachutisten en het opslepen van zweefvliegtuigen. Naar aanleiding van een aantal problemen die men tegenkwam in de testfase, werd het ontwerp hier en daar
flink aangepast. Die aanpassingen bestonden onder meer uit een slankere verstevigde romp en dat de zijdeuren nu naar boven klapten in plaats van opzij.

Op 1 augustus 1963 vloog de verbeterde Wilga Mark 2 voor het eerst en deze versie werd in productie genomen, maar die bleef beperkt tot slechts 12 stuks. Daarvan
gingen er 7 naar Indonesië en die werden uitgerust met een Continental boxermotor die 230pk leverde.

In de daarop volgende jaren kwam PZL met verschillende uitvoeringen op de markt, die allemaal een andere aanduiding kregen vanwege de aan het toestel
toebedeelde rol als bijvoorbeeld sproeivliegtuig, watervliegtuig, enz. Er werden modificaties uitgevoerd aan onder meer het onderstel, de instapbeugels voor
passagiers, uitlaat en het type motor verschilde hier en daar.

Vanaf de Wilga 3 werd veelal de door PZL gebouwde negen cilinder Ivchenko AI-14RA stermotor van 260pk toegepast en dat is ook de krachtbron die op de meest
gebouwde versie, de Wilga 35A, werd gebruikt.

Nadat er 13 Wilga 3’s gebouwd waren, besloot men de afstand tussen de wielen met 61 centimeter te vergroten om de stabiliteit te verbeteren en na nog wat
aanpassingen verscheen in 1967 het succesnummer, de Wilga 35A, op de markt

Het exemplaar op Schaffen is ingeschreven in het register van Monaco en is gestationeerd in België. Ooit was er eentje ingeschreven in België als OO-SUD en in
Nederland bleef het helaas alleen bij plannen voor de aanschaf van een PZL-104.

De Wilga (Pools voor Wielewaal) is over de hele wereld te vinden en vloog (een vliegt nog) bij diverse luchtmachten, instanties en privé eigenaren. Hoewel het toestel
uitstekende vliegeigenschappen heeft, is de nogal dorstige stermotor wel een beetje een probleem voor de eigenaren. In Indonesië werd een kleine serie gebouwd
als “Gelatik” met een Continental boxermotor.

Piper PA-18-95 Super Cub D-EFYK bracht het overgrote deel van zijn bestaan door in Duitse militaire dienst en Piper PA-18-150 Super Cub D-ENQO.
(David Booster, 16 augustus 2015)

Vier Austers wisten de weg naar Schaffen te vinden: Auster V J/1 Autocrat G-AHAM (Henk Wadman, (15 augustus 2015), Auster J/1N Alpha’s G-AHCL (gemodificeerd tot J1Y-150) & G-AIBW plus Taylorcraft J Auster 5-150 G-ALXZ/NJ689, gespoten in woestijncamouflage kleuren. (David Booster, 16 augustus 2015)

Credits: David & Mineke Booster, Jan Mangelschots, Hans & Rob Tempel, Guy Valvekens,
Henk Wadman, Wim Zwakhals